Achter gesloten deuren schuilt soms het donkerste geheim…
Mijn zoontje Albie is dol op onze nieuwe buren. Na het zware jaar dat we achter de rug hebben, voelt het als een zegen om opnieuw te beginnen op deze perfecte plek, met buren die Albie behandelen als hun eigen kind. Hij praat non-stop over de boomhut die ze voor hem bouwen en de koekjes die ze samen bakken.
Maar langzaam bekruipt me een naar gevoel. Waarom doen ze de voordeur nooit verder open dan een kier? Ze zeiden dat ze geen kinderen hebben, dus van wie is dat kleine roze driewielertje in de gang? En waarom hoor ik ’s avonds een slaapliedje uit hun tuin komen als ik Albie naar bed breng?
Tot ik op een nacht een schim zie in hun slaapkamerraam…
Ik dacht dat ik geleerd had om niemand zomaar te vertrouwen. Maar nu vraag ik me af: wat verbergen deze perfecte buren? En als ik probeer dat kleine, hulpeloze figuurtje te redden, breng ik dan juist mijn eigen zoon in gevaar?