Wat is er eigen aan de pedagogische wetenschappen?
Wat leren ecologische en digitale uitdagingen ons over opvoeding?
En waarom volstaat een mensgericht perspectief niet langer?
Onze klassieke kijk op de mens als autonoom en verheven individu wankelt. In dit post-humanistische tijdperk wordt steeds zichtbaarder hoe menselijk leven onlosmakelijk verweven is met dieren, planten, omgevingen, dingen en technologieƫn.
Dit boek toont hoe het post-humanisme ook de pedagogiek fundamenteel uitdaagt. Opvoeding gebeurt niet enkel tussen mensen, maar ontstaat in samenspel met de socio-materiƫle dimensies van de wereld waarin we leven. Waar traditionele pedagogische concepten hun grenzen bereiken, opent een netwerkgericht perspectief nieuwe mogelijkheden om opvoeden en onderwijzen beter te begrijpen.
Pedagogiek en post-humanisme geeft een toegankelijk overzicht van eigentijdse pedagogische denkkaders, en nodigt uit om anders te kijken naar en denken over een wereld die we met vele actoren delen.